HER GÜNÜN DEĞERİNİ BİL

  Bir gün dedim ki kendime: “Bitti sandığın yer, aslında başlar kendinden.” Düştüğüm anlarda bile inandım, Bir yerlerde bir ışık yanar, geç de olsa… içten gelen. Gözümde yaş, içimde kırık dökük kelimeler, Ama dilimde suskunluktan kurduğum dualar vardı. Bir tek ben bildim beklemenin ne demek olduğunu, Çünkü umut, yüksek sesle söylendiğinde kolayca kırılırdı. Sustum… Anlatsam yüreğim sığmazdı cümlelere. Sakladım; çünkü bazı hayaller, Kalabalık bakışlar, büyüyen şeyleri ezerdi. Bir zamanlar adımla anılan bir düzen vardı, Her taş yerli yerinde, kurallar başkalarının kaleminden çıkmıştı. Ben o düzenin dışına çıktım, Alışıldık isimlerin geçmediği başka haritalara yöneldim. Ne ardımda tanıdık bir imza vardı, Ne de önüme serilen hazır cümleler. Sadece ben vardım, Ve inancım, zamanı geldiğinde konuşan bir iç ses gibi. Yoruldum evet… Ama bu yorgunluk bir vazgeçiş değil, Bir yeniden doğuştu aslında. Durmak, pes etmek değilmiş meğer, Bazen sadece kendini duymaya izin vermekmiş hayatta. Artık ...

Hayat bir mücadele. Ve bu mücadelede çoğu zaman durmayı bilmezsek, hayat bizi bir şekilde durdurur. Hem de en beklenmedik anda, en zor yoldan... Konfor alanımızdan çekip alarak. Zannediyoruz ki hep daha fazlasını yaparsak kazanacağız. Daha çok çalışmak, daha çok koşturmak, hep ayakta kalmak... Ama unuttuğumuz bir şey var: Bedenin de, ruhun da bir sınırı var. Yeterince yorulmadık mı? Yeterince nefes almadan çabalamadık mı? Bu yorgunluğa bir dur demenin zamanı gelmedi mi? Durmak, vazgeçmek değildir. Aksine; bazen durmak, daha güçlü bir dönüşün ilk adımıdır. Mücadele hep orada olacak. Ama sen dinlenmiş, toparlanmış ve yenilenmiş olarak geri döndüğünde, işte o zaman gerçekten kazanmaya başlarsın. Kendine iyi bakmayı erteleyen herkese… Bazen güçlü olmak, durmayı bilmektir. R.E.M-Losing My Religion

Gözler, gözlere değil de iki karış ötedeki akla odaklanınca…  Sözler, alışılagelmişin dışında, tuhaf birer lakırdıya dönüşünce…  Ve insanlık, bizden yavaşça uzaklaşınca…  Normal olmayı unuttuk.

  Bir sen, bir de bendik bu hayatta, Bir senin sesin, bir de benim sesim... İkimizin varlığıyla inşa ettik hayatı, Sessizce, derinden, birlikte... Bir sen, bir ben vardık bu yollarda, Attığım her adımda izini bulurken, Gecenin zifiri karanlığında, Sabahın yakıcı aydınlığında hep sen vardın. Bir sen, bir ben vardık bu hayatta, Ama şimdi... anlamayacak kadar uzağız birbirimize. Gölgem bile gölgene kavuşmuyor artık, Mevsimler bile zamanında gelmiyor sanki. Yeniden doğmak gibiydi bir zamanlar, Şimdi ise ne doğuyoruz ne de tükeniyoruz... Sadece susuyoruz, Bir sen, bir ben vardık, bir zamanlar…

Bir şeytan var içimizde, Sessizce fısıldar kulağa. Geçip gidenin peşine düşürür, Kalıcıyı unutturur ansızın. Tetikler arzuyu, Bir anlık parıltı uğruna Yakıp geçer En derin duyguların izini. Kandırır bizi kendi içimizle, Sanki ihtiyaçmış gibi hissettirir yokluğu. Sömürür sevgiyi, sabrı, Ve sonra susar, olan olur. Bir son hazırlar sinsice, Ama başlangıç gibi giyinir. Ne zaman ki geç kalır fark ediş, O zaman anlaşılır: Aslında bizmişiz o şeytanın kendisi

Mısra yazılsa, Satır dizilse, Gönül istese de Dil lâl kalır. Yanar içten içe, Söze ne çare, Dil söylemezse Göz de âmâ kalır.

Ansızın, vakitsiz bir saatte Cam fanus yok olmuş haldeydi  Ve birden nefes almaya başladım. Sanki içimde sessizce sakladığım Tüm o kırık sabırlar Bir fısıltıyla uyanmıştı. Geceye adım adım, Bu özgürlüğe teslim oldum… Gecenin tekinsizliği kayboldu, Gecenin ürkütücüğü aydınlandı. Yorgun düşler diz çökmeyi bıraktı, Ve karanlık ilk kez bana Sadece gölge değil, Bir yol gösterdi. Gece uzun, evet… Ama sabah doğmaktan hiç vazgeçmedi. Ben de vazgeçmedim. Çünkü beklemekten fazlasıydım artık. Cam fanus yok olmuştu, Saklanmak zorunda değildim. Ayağa kalktım, Ve bir fırtına gibi esmeye başladım yeniden. Adele- Hometown Glory