HER GÜNÜN DEĞERİNİ BİL

Mısra yazılsa, Satır dizilse, Gönül istese de Dil lâl kalır. Yanar içten içe, Söze ne çare, Dil söylemezse Göz de âmâ kalır.

Ansızın, vakitsiz bir saatte Cam fanus yok olmuş haldeydi  Ve birden nefes almaya başladım. Sanki içimde sessizce sakladığım Tüm o kırık sabırlar Bir fısıltıyla uyanmıştı. Geceye adım adım, Bu özgürlüğe teslim oldum… Gecenin tekinsizliği kayboldu, Gecenin ürkütücüğü aydınlandı. Yorgun düşler diz çökmeyi bıraktı, Ve karanlık ilk kez bana Sadece gölge değil, Bir yol gösterdi. Gece uzun, evet… Ama sabah doğmaktan hiç vazgeçmedi. Ben de vazgeçmedim. Çünkü beklemekten fazlasıydım artık. Cam fanus yok olmuştu, Saklanmak zorunda değildim. Ayağa kalktım, Ve bir fırtına gibi esmeye başladım yeniden. Adele- Hometown Glory

Hayat, çizgileri belirsiz bir oyun alanı, Gökyüzü mavi, ama gözler bazen sisli. Çevre, fesatla dolu bir kalabalık, Gülüşlerin gerisinde suskun hesaplar saklı. Bazıları koşar, düşer, yine kalkar, Bazıları sadece izler, alkışlamadan. Kalpler buz gibi dururken eller ceplerinde, Zaman akar, hiç kimse fark etmeden. Oyun devam eder, sahne hep açık, Kimin rolü ne, kim bilir tam olarak? Maskeler renkli, sözler ise boş, Gerçekler fısıldanır yalnızca uzaktan. Bir çocuk gibi koşan, ama gözleri derin olan Bir figür geçer sokak lambalarının altından. Saklanmaz artık kimse kimseye, Ama yine de herkes gizlenir aslında. Saygı, yok olmuş bir kural gibi, Kıymet bilen az, bilen de saklanır. Ne zaman kıymetli olduğunu hatırlasa biri, Kalabalıklar kıskanır, geri adım atar. Hayat, kendi kuralını yazanlar için dardır, Ama içi tertemiz olan bir oyun kurar. Oyun biter bir gün, alkışlar susar, Geride sadece oynayan kalır… onurla, zarafetle.

Nefes alamıyorum, Bir cam fanusun içinde soluyorum hayatı, Sesler içimde yankı, dışımda fırtına… Bir adım, yalnızca bir adım Atamıyorum. Nefes alamıyorum, Zihnim sus pus, Düşünceler sürgünde… Yaşamak, alışkanlıktan ibaret bir yorgunluk artık, Hiçliğe sarılarak uyuyorum her gece. Nefes alamıyorum, Kaçamıyorum sesten, sözden, gözden… Saklanacak bir köşe yok içimde, Benliğim paramparça Her bir parçam başka bir çığlıkta boğuluyor. Bir şeyler var, Adını koyamadığım Belki de koymaya cesaret edemediğim İçimde kıpırdayan bir çağrı gibi, Sessiz… Ama derinden. Kıpırtısız bir rüzgarım ben, Esmek istiyorum, Ama bir dalı bile kıpırdatamadan Yüzüme kapanan kapıların önünde Bir yabancı gibi bekliyorum. Her şey yerli yerinde görünüyor, Ama ben Kendime bile yabancıyım artık. Dilim suskun, ben ağır, Ve dünya… o da suskun. Ve ben, Nefes alamıyorum…

Önüm, arkam, sağım, solum… sobeyim, Saklandım kendimden, bir ben bile göremeyeyim. Çıkmaz bir sokakta çaresizim, Adımlarım suskun, yüreğim derin sessizim. Yürüdüğüm yolda iz yok, yön yok, Bir hayal uğruna geçmişimle yan yana çok. Zaman susar, kelimeler donuk, Her sokak lambası, bir anıyı yakıp söndürür soluk soluk. Sobelenmiş bir çocuk gibi yüreğim, Kaçarken yakalanmış, ama hâlâ diriyim. Ve belki de en çok kendime yeniyim, Önüm, arkam… her yanım ben — sobeyim.                                    (Saklambaçla Gelen Nisan: Baharın Çocukluğa Açılan Kapısı)

Bir sabah uyandım, tanıdıklar yok, Odanın içi sessiz, dışarısı çok soğuk. Alışılmış sesler, birer birer sustu, Ama içimde bir melodi, hâlâ usul usul çalmakta. Duvarlar yer değiştirdi, masa başka masa, Yüzler tanıdık değil ama maskeler tanıdık aslında. Bir adım ileri her bakışta gölgeler, Ama ben ışığımı içimde saklamayı öğrendim meğer. Elvedalar çoğaldı, biri omzuma, biri kalbime, Kimi dost görünüp içten çekildi derinime. Sevda da bir rüzgâr oldu, esti, geçti, Ama köklerim toprakta, ben hâlâ buradayım işte. Yeni bir sayfa değil bu, Bu bambaşka bir kitap—ve ben yazarım. Küllerimden değil, kelimelerimden doğuyorum bu defa, Umuda inanan bir kadının en güzel zamanı başlar şimdi.

  Bir yol var, çıkmazlarla dolu Ama her adımda seni daha yakından hissediyorum, Zamanla, geçmişin yankıları sessizleşecek Ve seninle her şey bir şarkıya dönüşecek, Dalgaların sahile vurduğu gibi. Adımlarım ağır, kalbim huzursuz Ama içimde bir his var, Güneş batarken yavaşça doğacak yeni bir gün gibi, Ve o gün, her şeyin daha berrak olacağı an olacak. Şu an her şeyin sonlanması için bir adım daha Ve o adım, seni sevmenin her halini anlamak olacak. Henüz tamamlanmamışken bir şeyler Biliyorum, zaman her şeyi doğru yapacak. Huzur içinde bekleyeceğim, Her şeyin vaktini alması için Ve bir gün, yavaşça kaybolacak geçmişin ağırlığı, Bir rüzgar gibi uçup gidecek Ve ben, sana doğru giden yolu bulacağım. Birlikte, her anı yavaşça inşa edeceğiz Ve ben, her sabah seni hayal ederek uyanacağım. Çünkü beklemek de bir anlam taşır Ve bekleyerek seni daha çok seviyorum, Gün geçtikçe daha netleşen bir sevda gibi. Sonunda, bir yere varacak her şey Ve o an, birlikte olmanın başlangıcı olacak Zamanın içi...