HER GÜNÜN DEĞERİNİ BİL

Kimsesiz koydular adımı Yokmuş benim kimim kimsem Ne annem, ne babam, Ne ablam, ne abim Tekmişim işte kimsesizmişim Neden diye sormayın bilmiyorum Görüyorum sokakta çocukları Onlar üşüyünce anneleri ellerini ısıtıyor Benimse bi cebim bile yok soğuktan koruyacak Ellerimi çalışarak ısıtıyorum Neden diye sormayın bilmiyorum Babaları çocukları yorulunca omzunda taşıyor Benimse sırtımda ağırlımca iş taşımam gerek Yaşıtlarım sıcacık yuvalarından okula giderken Benim sokaklar da çalışmam gerek Neden diye sormayın bilmiyorum Kimsesiz diyorlar bana Üşüyünce ısıtacak annem yok Beni sırtında taşıyacak babam Annesi babası olmayınca kimsesiz oluyormuş çocuklar Neden yok sormayın bilmiyorum Ama zormuş kimsesiz olmak Keşke olsalardı bana kızsalardı oyuncak almasalardı Yine de severdim, sarılırdım Isıtmasalardı taşımasalardı Sadece olsalardı... Böyle işte ben kimsesizmişim...                   ...

Zaman gelmiş ve her yer buz kesmişti. Kalkmıştı yerinden gidecekti kuşkusuz, çünkü kafasına koymuştu.. aslında neden geldiğini kendi bile bilmiyordu bir arayış içerisindeydi kendi kendine, bulamamış yardım talep etmişti… sığınmak istemişti her hangi birine. gideceği daha geldiği gün belliydi. Boşaltmamıştı valizini sadece gerekli olanları çıkartmıştı meydana yeteri kadarını.. hiç hesap etmezdi , düşünmekten yorulur çabuk pes ederdi, sadece yaşamayı severdi… bir anda çıktı karşıma bu yolcu. Zaman geçti, vakit geçti.. yaşadım onunla o da benimle.. basit değildi, hiç bir şey kolay olmamıştı, onları yaşamak.. bedenimin iki bez parçasına alıştığı gibi alışmıştım ona… gideceğini unutmuştum belki o da unutmuştu zaman gelmeseydi girmeseydi aramıza o güzel anlarda dursaydı yavaşlasaydık tadını daha çok çıkarsaydık. Geldi zaman ve yolcu arkasına bile bakmadan kalkıp gitti geldiği andan beri yaşanılanları unuttu vakit geldiğinde tereddüt bile etmedi düşünmedi geride neler bıraktığını zamanı g...