Ana içeriğe atla

Kendi Kendime Yaslanırken

BİLMEM Kİ NEDEN KİMSESİZİM


Kimsesiz koydular adımı
Yokmuş benim kimim kimsem
Ne annem, ne babam,
Ne ablam, ne abim
Tekmişim işte kimsesizmişim
Neden diye sormayın bilmiyorum
Görüyorum sokakta çocukları
Onlar üşüyünce anneleri ellerini ısıtıyor
Benimse bi cebim bile yok soğuktan koruyacak
Ellerimi çalışarak ısıtıyorum
Neden diye sormayın bilmiyorum
Babaları çocukları yorulunca omzunda taşıyor
Benimse sırtımda ağırlımca iş taşımam gerek
Yaşıtlarım sıcacık yuvalarından okula giderken
Benim sokaklar da çalışmam gerek
Neden diye sormayın bilmiyorum
Kimsesiz diyorlar bana
Üşüyünce ısıtacak annem yok
Beni sırtında taşıyacak babam
Annesi babası olmayınca kimsesiz oluyormuş çocuklar
Neden yok sormayın bilmiyorum
Ama zormuş kimsesiz olmak
Keşke olsalardı bana kızsalardı oyuncak almasalardı
Yine de severdim, sarılırdım
Isıtmasalardı taşımasalardı
Sadece olsalardı...
Böyle işte ben kimsesizmişim...

  1.                                                    T.GÜL

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Önüm Arkam Sobeyim

Önüm, arkam, sağım, solum… sobeyim, Saklandım kendimden, bir ben bile göremeyeyim. Çıkmaz bir sokakta çaresizim, Adımlarım suskun, yüreğim derin sessizim. Yürüdüğüm yolda iz yok, yön yok, Bir hayal uğruna geçmişimle yan yana çok. Zaman susar, kelimeler donuk, Her sokak lambası, bir anıyı yakıp söndürür soluk soluk. Sobelenmiş bir çocuk gibi yüreğim, Kaçarken yakalanmış, ama hâlâ diriyim. Ve belki de en çok kendime yeniyim, Önüm, arkam… her yanım ben — sobeyim.                                    (Saklambaçla Gelen Nisan: Baharın Çocukluğa Açılan Kapısı)

Gözlerime bak

  Aklın karışırsa Gözlerime bak  Yönün kaybolursa  Gözlerime bak Titrerse için Gözlerime bak   Çaresiz kalırsan  Gözlerime bak Dünya Kararırsa Gözlerime bak Arzusuz kalamazsan  Gözlerime bak.

Kendine Yolculuk

Zamanla öğrendim; Bazen en derin sessizlik, Bir kalbin en gürültülü çığlığıdır. Kelimeler yorgun, Cümleler bitkin, Ama içimde dinmeyen bir fırtına var hâlâ. Alır da giderim başımı, Kendime dönerim. İnzivanın sessizliğinde Belki yeni bir ben saklıdır, Belki başka bir bahar… Francis Lai – Un Homme et Une Femme         

Büyük Evin Yalnız Cenazesi

 Her şey fazla fazla ev de  Kalabalık toplanmış Bu zamana kadar gelmeyen evlatlar Biri doktor, biri avukat, biri iş adamı Gelmişler sonunda baba evine Babalarının cenazesine Boş bir uğultu sonu görülmeyen salonda Diller de hayat şartları yoğun tempo  Ve bunun gibi daha niceler Baba artık toprak altında Demek ki varlığı gitti konusu da bitti      t. g. A