HER GÜNÜN DEĞERİNİ BİL

Her sabah bir “günaydın” düşer ekrana, Geceye uzanan bir umudun ilk adımı gibi, Kelimeler sessiz, ama yankısı büyük, Sözler dokunmasa da kalplere, Bir sevda başlar, adı konulmamış. Gün boyu süren sessizlik, Sonsuz bir sabırla korur bizi, Ne bir soru, ne bir haber, Ama yine de bilirim, Oradasın, hep bir yerlerde. Sonra gece gelir usulca, Karanlık çökerken yeniden filizlenir hasret, Bir “iyi geceler” düşer ekrana, Bir yıldız gibi, sessizliğin içinden parlar, Ve o an yeniden büyür sevda. Ne el ele tutuşuruz, ne göz göze geliriz, Ama her harfte bir dokunuş saklı, Görünmez bir bağ örülür aramızda, Her gece yeniden başlayan, Ve sabaha kadar süren bir masal gibi. Bu nasıl bir sevgi, nasıl bir özlem, Ne konuşuruz ne unuturuz birbirimizi. Sessizliğin ortasında büyür filizler, Ve her gece, Bir “iyi geceler”le yeniden doğar sevgimiz.

Kırılmış dallarımız, Kurumuş köklerimizin sessiz çığlığı. Bir zaman yeşerttiğimiz bahar, Şimdi rüzgârla savrulan yapraklar. Ne ellerimizde çare kaldı, Ne de gözlerimizde bir umut. Yaralarımızdan sızan hüzün, Her adımda yeniden kanatıyor bizi. Ben sana tutunamadım, Sen bana sarılamadın. İki yalnız ruh, Aynı yangının külleri içinde. Bir daha yeşerir mi bu toprak, Kırık bir kalpten bahar doğar mı? Gözlerimde sakladığım yaş, Senin kelimelerinde yankı bulur mu? Yorgun kalplerimizle yeniden, Bir köprü kurabilir miyiz uçurumlara? Belki de yol başka yere çıkacak, Ama bil ki her darbemizden bir iz kalacak. Hadi son bir kez, Son bir umut ekelim bu toprağa. Ya filizlenir bir mucizeyle, Ya da bu defa tamamen koparız

 Yazın ortasında kışın içinde Dondurucu bir rüzgar gibi Uzaklaşmak istiyor, Bensiz bir yerde, Adımlarını benden uzaklaştırmak… Bense, ateşin üstünde üşürken Elleri olmadan ısınamıyorum, Bir adım ileri gidemiyorum, Zihnimde sıkışan göğsüm, Nefesim, kararmış bir tünel gibi. Ve her şey, Bir kopuşun sessiz yankısı gibi Yavaşça siliniyor, Birbirimize dokunamadıkça Zaman, yavaşça eriyor, Bir uzaklaşma, bir yavaşça kayboluş, Beni içimde kaybolan bir boşlukla bırakıyor.

Seni seviyorum, Öyle seviyorum ki geceye direniyorum. Uyku beni esir almak istiyor, ama direniyorum. Her bir suskunluğunda, gözlerin gözlerime değdiğinde, kelimelerin sustuğunda seni seviyorum. Yağmurun sesine kulak veriyorum, bana seni getiriyor sanki. Her damlasında bir harfin yankısı, her ıslaklığında bir hatıranın izi. Seni yaralarımı aç diye değil, ama bana sen lazımsın diye seviyorum. Bir kadın gibi, suskunluğuna isyan eden bir kadın gibi seviyorum. O sessizlik ki beni de susturur, ama şiirler yaratır. Hangi satırına dokunsam, hangi harfinde duraksasam, bir yangın olur kelimelerim. Seni, geceye ve yağmura direnerek seviyorum. Beni esir almak isteyen uykuya inat, gözlerimi kapatmayarak seviyorum. Sana rağmen, senin her suskunluğunda, bir şiir gibi seviyorum.

Bazen bir rüzgar gibi eserim, sana dokunmadan geçerim, bazen yağmur olurum, usulca süzülürüm gözlerinden. İçimde bir bahçe var, bir yanda tomurcuklanan umutlar, bir yanda dökülmüş yapraklar. Her ikisini de taşıyorum, sessizce, fark ettirmeden. Sesim yükseldiğinde bile, kalbim hep alçak bir yerden seslenir sana. Bilir misin, kırmamaktan yorulur bazen insan, ama yine de sever, hep sever. Ben, duygularımla örülü bir dünya, bazen bulut, bazen mavi bir gökyüzü. Senin gözlerinde yankılanır her halim, ve her seferinde yeniden öğrenirim sev mek, bazen sessiz kalmaktır.

Saat gecenin bilmem kaçı, Ben hala içimdeki titreyen kalbi, Sızlayan bedeni yatıştırmaya çalışıyorum. Uykuya dur diyorum, Eksik bir şeyler var, Geceye devam edemiyorum. Tamamlanmadan uyuyamıyorum, Sen olmadan arzu olamıyorum.

Çılgınca sesine özlemle kulak veriyorum, Bir kelime, bir fısıltı düşsün diye geceme. Ama sen, sessizliğinle yıldızlara karışmışsın, Ben ise yüreğimde yankılanan hasreti susturuyorum. Seni özlerken bir telaş düşüyor içime, Kalbim heyecanın ılık bir rüzgarıyla çarpıyor. Yine de sen, suskunluğunla uzaklardan bakıyorsun, Ve ben beklemenin zarif acısında kayboluyorum.