Kırılmış dallarımız,
Kurumuş köklerimizin sessiz çığlığı.
Bir zaman yeşerttiğimiz bahar,
Şimdi rüzgârla savrulan yapraklar.
Ne ellerimizde çare kaldı,
Ne de gözlerimizde bir umut.
Yaralarımızdan sızan hüzün,
Her adımda yeniden kanatıyor bizi.
Ben sana tutunamadım,
Sen bana sarılamadın.
İki yalnız ruh,
Aynı yangının külleri içinde.
Bir daha yeşerir mi bu toprak,
Kırık bir kalpten bahar doğar mı?
Gözlerimde sakladığım yaş,
Senin kelimelerinde yankı bulur mu?
Yorgun kalplerimizle yeniden,
Bir köprü kurabilir miyiz uçurumlara?
Belki de yol başka yere çıkacak,
Ama bil ki her darbemizden bir iz kalacak.
Hadi son bir kez,
Son bir umut ekelim bu toprağa.
Ya filizlenir bir mucizeyle,
Ya da bu defa tamamen koparız
Yorumlar
Yorum Gönder
Her Günün Değerini Bil, diyorsak, o güne bir yorum bırakmak da fena fikir değil.
Yazıyla ilgili düşüncelerini duymak beni mutlu eder. :)