Kendime Vardığım Yol

Bencil miyim, neyim?

Bazen kendi içime dönüp soruyorum:

Niye böyleyim?

Oysa en değerli şeyi aldım aslında:

Kendimi.

Kimseden eksilmeyen,

kimseye göre eğilmeyen,

tam da olmak istediğim hâlimle.

Bir gün, güneşin altında yürürken

yüzüme vuran rüzgarla anladım:

Ben, ben olmuşum.

Eksiksiz, özgür, sade…

Hava hafif serinse

ve tenime usulca dokunuyorsa rüzgar,

anlıyorum:

Kendimle geçirdiğim her an bir armağan.

Sınırlarım var artık.

Kimseye karşı değil bu;

yalnızca kendime verdiğim bir söz gibi.

Beklenti değil bu.

Sadece içimde yankılanan bir dinginlik arayışı.

Ama kalp yetmiyor bazen.

Kendine bile…

Bir gölge, bir ses,

bir nefeslik huzur istiyor.

Bazı duygular yaşanmaz,

sadece içinde taşınır.

Bir sır gibi,

bir dua gibi…

Ben de taşıyorum.

Söylemeden, çağırmadan…

Sadece içimde büyüyen bir şeyin

beni eksiltmesine izin vermeden.

Çünkü bazen sevgi,

birlikte yaşanmaz…

Sadece uzaktan korunur.