HER GÜNÜN DEĞERİNİ BİL

Yorgunum… sürekli kovalanmaktan, her çağrıdan, her daim görülmekten. Sanki gökyüzü bile üstüme eğilmiş, nefesimi çalan ağır bir taş gibi. Öğrenilmiş duygular biriktirdim; biliyorum ki en yakın eller bile hasetle titreyebilir, gölgeme basabilir, Işığımın üzerine ince bir perde çekebilir. Bense, bir inziva seçiyorum. Yalnızlığın sessizliğinde büyüyor kalbim, ve ilk kez yalnızca kendi ritmimle yaşıyorum. Biliyorum ki bütün acılara rağmen bu yorgun ruh bir gün yeniden ışığa kavuşacak. ama kendi ışığıyla: kimseye ait olmadan, kimseye borçlu kalmadan. Marc Aryan -Parce que je t'aime

 Her şey fazla fazla ev de  Kalabalık toplanmış Bu zamana kadar gelmeyen evlatlar Biri doktor, biri avukat, biri iş adamı Gelmişler sonunda baba evine Babalarının cenazesine Boş bir uğultu sonu görülmeyen salonda Diller de hayat şartları yoğun tempo  Ve bunun gibi daha niceler Baba artık toprak altında Demek ki varlığı gitti konusu da bitti      t. g. A

Zamanla öğrendim; Bazen en derin sessizlik, Bir kalbin en gürültülü çığlığıdır. Kelimeler yorgun, Cümleler bitkin, Ama içimde dinmeyen bir fırtına var hâlâ. Alır da giderim başımı, Kendime dönerim. İnzivanın sessizliğinde Belki yeni bir ben saklıdır, Belki başka bir bahar… Francis Lai – Un Homme et Une Femme         

Yeni ve anlamlı bir pencerem var, bir aşinalık taşıyor… Sesinde tanıdık bir tını, yaşanmış bir hikâyenin izleri var. Hayatın tam ortasında çalan bir melodi gibi geçmişi usulca fısıldayan, beni uzun uzun daldıran, gözlerimi derin bakışlarda hapseden bir ezgi… Bir ses var içimde, sanki çok önceden bildiğim, çok önce dokunduğum bir yerden gelen... Bir yerden tanıdığım, ama yeniden keşfettiğim bir duygunun iç sesi gibi… AMEN - Inside Of My Heart

Bencil miyim, neyim? Bazen kendi içime dönüp soruyorum: Niye böyleyim? Oysa en değerli şeyi aldım aslında: Kendimi. Kimseden eksilmeyen, kimseye göre eğilmeyen, tam da olmak istediğim hâlimle. Bir gün, güneşin altında yürürken yüzüme vuran rüzgarla anladım: Ben, ben olmuşum. Eksiksiz, özgür, sade… Hava hafif serinse ve tenime usulca dokunuyorsa rüzgar, anlıyorum: Kendimle geçirdiğim her an bir armağan. Sınırlarım var artık. Kimseye karşı değil bu; yalnızca kendime verdiğim bir söz gibi. Beklenti değil bu. Sadece içimde yankılanan bir dinginlik arayışı. Ama kalp yetmiyor bazen. Kendine bile… Bir gölge, bir ses, bir nefeslik huzur istiyor. Bazı duygular yaşanmaz, sadece içinde taşınır. Bir sır gibi, bir dua gibi… Ben de taşıyorum. Söylemeden, çağırmadan… Sadece içimde büyüyen bir şeyin beni eksiltmesine izin vermeden. Çünkü bazen sevgi, birlikte yaşanmaz… Sadece uzaktan korunur.

Geçti yanımdan çokça yüz, her biri bir masalın kırık aynasıydı. Sevdim mi, unuttum mu, yoksa sadece sustum mu bilmiyorum artık. Ben, kendime yazılmış bir mektubum. Ne alıcısı belli, ne de son cümlesi... İlham sandığım yüzler birer gölgeden ibaretti belki de. Kahraman oldular satırlarda, ama hiçbirinde soluklanamadım. Bir yerde eksik kalan neydi? Ben mi fazlaydım, yoksa onlar mı eksik? Bir yürek tamamlandığında, diğeri neden kendini yitirmeli? Aşk geldiğinde neden içimdeki ses susmalı? Ben, bir kadınım. Güçlü, özgür, tutkulu. Bağlandığımda yanarım, kısıtlandığımda boğulurum. İki hâli de göze alırım. Bugünü yaşarım. Ne dünde takılıyım ne yarına borçluyum kendimi. Ben, bir odaya değil, bir kelimeye sığınırım. Ve orada yalnızlığımla konuşur, özgürlüğümle susarım. Yazmak, bir sevgiliden daha sadıktır bana. Ve bazen, bütün bu yaşananlar, sadece bir cümle kurabilmek içindir. Arooj Aftab – Last Night Woolf’a Saygılarla..

İki arada, bir boşlukta salınırım, Ne buradayım tam, ne de orada. Bilmekle bilmemek arasında sıkışmış, Bir gölgeyim, kendi izinde kaybolan. Kararsızlık sarar her yanımı, Gitmek ağır gelir, kalmak yara. Zamanla yarışırım, Ne geçmişle barışırım, ne geleceğe varırım. Aklım durmaz, hep konuşur içimde, Sorgular, yargılar, sürükler beni. Gözlerim kaçırır hakikati, Ruhum sessizce uzaklaşır herkesten. Ama kalbim... Sadece onda susar fırtınam. Tüm gürültünün içinde sessiz bir kıyı, Kaçsam da durmadan, Bir yanım hep orada soluklanır. Neredeyim ben? Bu bilinmezlikte yolum nerede? Belki de ben, Kendi içimde bir yolcuyum sadece. AURORA - The Conflict Of The Mind