Ana içeriğe atla

Kendi Kendime Yaslanırken

Yolun Sonu


 Başlangıçta, dışarıdan kaya gibi görünüyordum,
Ama içimde fırtınalar kopuyordu.
Gözlerimdeki yaşlar, kirpiğimin ucunda birikiyor,
Yorgunluk her adımda daha da artıyordu.
Nefesimi tutarak ilerlediğim yolda,
Uğruna verdiğim tüm mücadeleler,
Sonunda değmediğini fark ettiğimde,
Yere düşerek, düşe kalka ilerlerken,
Bir umut ışığı hala önümdeydi,
Bir vaat, bir ışık…
Ama her şey tükenmişti,
Yolun sonuna varmadan,
Tüm savaşlarımın boş olduğunu fark ettim
Ve pes ettim.
Bana yaşattıkları ihanet,
Ağır geldi.

Yorumlar

  1. Merhabalar.
    Şiirin sonunu yaşatılan ihanete bağlamışsınız. Bir okuyucunuz olarak şiirden etkilendim. Şiirin ilk dizelerinde, sonuna bağlanan ihanetin izleri görünüyordu. Henüz yolun sonuna varmadan, ihanetle sonuçlanan bir hayatın geriye kalanını yaşamak zor olsa gerek.
    Kaleminize, gönlünüze sağlık.

    Şiirlerinize yazılan yorumlara bir cevabınızın olmadığını görüyorum. Belki bu sizin paylaşım prensibiniz olabilir. Okuduğum şiir, bende ne tesir uyandırıyorsa, ben onu paylaşıyorum. Aslında şiirlerin yorumlanamayacağı, sadece okunacağı konusunda bir şeyler de okumuştum. Ne derecede doğrudur bilmemekle birlikte, yürekten kaleme, kalemden kağıda dökülen duygular, elbette tartışılamaz. Ancak, okuyucu üzerinde hedeflenen duygusal etkiyi sağlayıp sağlayamadığı okuyucu yorumundan anlaşılır. Ben de geliyorum ve hemen hemen her şiirinizi okuyup yorum yazıyorum. Acaba doğru mu yapıyorum?
    Selam ve saygılarımla.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Merhabalar,

      Değerli yorumunuz için çok teşekkür ederim. Şiirlerimin sizde böyle derin bir etki bırakması beni çok mutlu ediyor. Şiirlerimi okurken hissettikleriniz ve bunu böylesine samimi bir şekilde ifade edişiniz benim için çok kıymetli.

      Günlük koşturmacanın içinde bazen yorumlara vakit ayıramıyorum, bunun için özür dilerim. Her bir yorumunuzu okuyor ve büyük bir memnuniyetle karşılıyorum. Şiirlerimle kurduğunuz bağ ve duygularınızı paylaşma çabanız, yazmaya olan motivasyonumu artırıyor. Lütfen doğru yapıp yapmadığınızı hiç sorgulamayın; böylesi güzel ve içten paylaşımlar, şiir yolculuğumun en değerli eşlikçileri.

      Selam ve saygılarımla.

      Sil

Yorum Gönder

Her Günün Değerini Bil, diyorsak, o güne bir yorum bırakmak da fena fikir değil.
Yazıyla ilgili düşüncelerini duymak beni mutlu eder. :)

Bu blogdaki popüler yayınlar

Önüm Arkam Sobeyim

Önüm, arkam, sağım, solum… sobeyim, Saklandım kendimden, bir ben bile göremeyeyim. Çıkmaz bir sokakta çaresizim, Adımlarım suskun, yüreğim derin sessizim. Yürüdüğüm yolda iz yok, yön yok, Bir hayal uğruna geçmişimle yan yana çok. Zaman susar, kelimeler donuk, Her sokak lambası, bir anıyı yakıp söndürür soluk soluk. Sobelenmiş bir çocuk gibi yüreğim, Kaçarken yakalanmış, ama hâlâ diriyim. Ve belki de en çok kendime yeniyim, Önüm, arkam… her yanım ben — sobeyim.                                    (Saklambaçla Gelen Nisan: Baharın Çocukluğa Açılan Kapısı)

Gözlerime bak

  Aklın karışırsa Gözlerime bak  Yönün kaybolursa  Gözlerime bak Titrerse için Gözlerime bak   Çaresiz kalırsan  Gözlerime bak Dünya Kararırsa Gözlerime bak Arzusuz kalamazsan  Gözlerime bak.

Kendine Yolculuk

Zamanla öğrendim; Bazen en derin sessizlik, Bir kalbin en gürültülü çığlığıdır. Kelimeler yorgun, Cümleler bitkin, Ama içimde dinmeyen bir fırtına var hâlâ. Alır da giderim başımı, Kendime dönerim. İnzivanın sessizliğinde Belki yeni bir ben saklıdır, Belki başka bir bahar… Francis Lai – Un Homme et Une Femme         

Büyük Evin Yalnız Cenazesi

 Her şey fazla fazla ev de  Kalabalık toplanmış Bu zamana kadar gelmeyen evlatlar Biri doktor, biri avukat, biri iş adamı Gelmişler sonunda baba evine Babalarının cenazesine Boş bir uğultu sonu görülmeyen salonda Diller de hayat şartları yoğun tempo  Ve bunun gibi daha niceler Baba artık toprak altında Demek ki varlığı gitti konusu da bitti      t. g. A