İki Kişilik Sessizlik

 

Bir sen, bir de bendik bu hayatta,

Bir senin sesin, bir de benim sesim...

İkimizin varlığıyla inşa ettik hayatı,

Sessizce, derinden, birlikte...

Bir sen, bir ben vardık bu yollarda,

Attığım her adımda izini bulurken,

Gecenin zifiri karanlığında,

Sabahın yakıcı aydınlığında hep sen vardın.

Bir sen, bir ben vardık bu hayatta,

Ama şimdi... anlamayacak kadar uzağız birbirimize.

Gölgem bile gölgene kavuşmuyor artık,

Mevsimler bile zamanında gelmiyor sanki.

Yeniden doğmak gibiydi bir zamanlar,

Şimdi ise ne doğuyoruz ne de tükeniyoruz...

Sadece susuyoruz,

Bir sen, bir ben vardık, bir zamanlar…