Hayatın Ortasında Bir Oyun

Hayat, çizgileri belirsiz bir oyun alanı,

Gökyüzü mavi, ama gözler bazen sisli.

Çevre, fesatla dolu bir kalabalık,

Gülüşlerin gerisinde suskun hesaplar saklı.

Bazıları koşar, düşer, yine kalkar,

Bazıları sadece izler, alkışlamadan.

Kalpler buz gibi dururken eller ceplerinde,

Zaman akar, hiç kimse fark etmeden.

Oyun devam eder, sahne hep açık,

Kimin rolü ne, kim bilir tam olarak?

Maskeler renkli, sözler ise boş,

Gerçekler fısıldanır yalnızca uzaktan.

Bir çocuk gibi koşan, ama gözleri derin olan

Bir figür geçer sokak lambalarının altından.

Saklanmaz artık kimse kimseye,

Ama yine de herkes gizlenir aslında.

Saygı, yok olmuş bir kural gibi,

Kıymet bilen az, bilen de saklanır.

Ne zaman kıymetli olduğunu hatırlasa biri,

Kalabalıklar kıskanır, geri adım atar.

Hayat, kendi kuralını yazanlar için dardır,

Ama içi tertemiz olan bir oyun kurar.

Oyun biter bir gün, alkışlar susar,

Geride sadece oynayan kalır… onurla, zarafetle.